Oficjalne otwarcie Projektu Happy Bus 2021

Jeszcze jak byłam małą dziewczynką i miałam 11 lat, to z utęsknieniem wyczekiwałam przyjazdu Happy Busa do Zapolic, gdzie w wakacje odwiedzałam dziadków. Już od samego początku idea całego projektu podbiła moje serce, więc nic dziwnego, że w każdym roku odliczałam dni do przyjazdu Happy Busa, kiedy to mogłam bez problemu prowadzić różne dyskusje po angielsku z wolontariuszami z zagranicy. Moment przełomowy nastąpił w 2015 roku, kiedy poznałam cudowną wolontariuszkę z Malezji – Sylvię. Po długiej, ale jakże sympatycznej rozmowie z nią podjęłam decyzję, że nieważne jakie warunki musiałabym spełnić, zostanę kiedyś wolontariuszką Happy Busa.

Największą barierę stanowił mój dość młody wiek, dlatego też musiałam się uzbroić w cierpliwość. W 2016 roku postanowiłam wykorzystać przyjazd Happy Busa do granic możliwości, co zaowocowało cudnymi kontaktami z wolontariuszami, które utrzymuję do dzisiaj (!). to wszystko umocniło mnie w przekonaniu, że Happy Bus jest projektem, w którym muszę wziąć udział. I faktycznie, w 2017 udało mi się zostać wolontariuszką w tym niesamowitym projekcie. Ku mojej uldze, wcale nie musiałam mieć skończonych 18 lat. Już po pierwszym dniu wiedziałam, że lepiej nie mogłam trafić – cudowni koordynatorzy, wolontariusze z odległych zakątków świata, z którymi szybko znalazłam wspólny język, no i oczywiście wolontariusze polscy, których nie mogło zabraknąć.

Warunki do integracji były niesamowite. Oczywiście poza rozrywką, wspólnymi wieczorami przepełnionymi muzyką czekała na nas ciężka praca, która mimo wszystko była (i cały czas jest!) bardzo przyjemna. Do naszych obowiązków należało: przygotować i później złożyć plac, opieka nad dziećmi oraz organizacja przeróżnych atrakcji dla dzieci, zaczynając od zaplatania kolorowych warkoczyków, przez malowanie twarzy, na konkursach z nagrodami skończywszy. Świadomość, że się pomaga w tak szczytnym celu jest nie do opisania. Dzięki Fundacji Happy Kids i temu projektowi możemy zapewnić wakacyjną rozrywkę dzieciom z małych miejscowości, które najczęściej nie mają możliwości wyjechania na wypoczynek ze swoimi rodzicami z różnych powodów.

Widok uśmiechniętych dzieci albo dostawanie od nich laurek rozczula mnie za każdym razem, a wszystkie otrzymane kartki od dzieciaków sumiennie kolekcjonuję, ponieważ w gorszych chwilach to właśnie przypomina mi, że to, co robię na co dzień ma naprawdę sens i przede wszystkim, przywołuje uśmiech na twarzach dzieciaków. Poza zabawą w trakcie projektu staramy się zwracać uwagę na to, jak ważna jest nauka języków obcych. W tym oczywiście pomagają nam wolontariusze zagraniczni. Poza tym, uczymy o tolerancji i o różnicach, które w świecie są naturalne, więc co za tym idzie, nie powinny nas w żaden sposób dzielić. Z perspektywy czasu śmiało mogę powiedzieć, że dzieciaki z poszczególnych miejscowości z roku na rok sumiennie uczyły się angielskiego, żeby być w stanie rozmawiać z naszymi wolontariuszami. Sytuacje, kiedy dzieci podchodzą do mnie i same zaczynają ze mną rozmawiać po angielsku, tylko uświadamiają mnie, że to, co robimy my jako wolontariusze, oraz to, co robi fundacja ma naprawdę sens i jest bardzo potrzebne. Warto jest przeznaczyć swoje wakacje, żeby ktoś inny mógł przeżyć wakacyjną przygodę życia (co nie wyklucza tego, że wolontariusze też mogą przeżyć swoją przygodę życia!). Zresztą, gdyby nie ten projekt i atmosfera towarzysząca mu nie byłyby tak cudowna i wyjątkowa, to myślę, że nie podjęłabym decyzji, żeby pięć lat z rzędu spędzać wakacje na Happy Busie. Gdyby tego wszystkiego było mało (chociaż doskonale zdaję sobie sprawę, że wyszło tego sporo) podjęłam decyzję o koordynowaniu jednej z tras w ramach Happy Busa w 2021 roku. Skoro skończyłam już te 18 lat, to uważam, że warto rozpocząć kolejny rozdział w moim życiu i jeszcze bardziej pomóc w organizacji tego cudnego projektu, który niesie tyle dobra.